Rhino

Rhino jest najcięższym Warframe, łączącym umiejętności ofensywne i defensywne.

Czerwone światła odbijają się od surowych, białych ścian. Devis biegnie przede mną, upuszczając swoje notatki. Uciekamy, by ratować życie. Strach daje mi dziwną perspektywę, jakbym był poza własnym ciałem. Zapomniałem, jak się tu dostałem. Nie poznaję tego miejsca.

Davis i ja uderzamy przygwożdżeni do drzwi celi i on zaczyna do mnie krzyczeć. Rzucam mu tępe spojrzenie. Nie słyszę jego, syren, niczego - tylko zduszone tętnienie przerażenia w mojej głowie. Odwracam się od Davisa i widzę to w głębi korytarza. Potężną masę, połyskującą na czerwono, błyszczącą stalą i świeżą krwią. Jego skóra zmienia się, płynie jak rtęć, gdy nagle oślepiają mnie rozbłyski z luf karabinów. Na nic się zdają. Bestia rzuca się do przodu i zamienia ludzi z ochrony w krwawą mgłę i poszarpane wnętrzności.

Jestem zastygniętym pomnikiem, zwierzyną zagonioną w róg. Nagle otwiera się w moim wnętrzu brama i wypełnia mnie uczucie zrozumienia. Widziałem już tego potwora. Przecinałem jego pancerz i patroszyłem jego braci. Dawałem mu ból i mierzyłem reakcje. Stworzyłem i odrzuciłem niepoliczalną liczbę takich jak on. Ale nie widziałem tej bestii z tak bliska, bez tarczy, bez ograniczników. Nigdy nie widziałem jej tak... wolnej.

Wiem, że zginę, więc przyglądam się z zaciekawioną rezygnacją. Bestia przysiada, wciskając garść krwawych ochłapów do ust. Patrzy na mnie przez swoje niewyraźne oczy, widzę w nich wrażenie rozpoznania, błyski pamięci swoich poprzedników. Wie kim jestem i co zrobiłem. Wstaje jak niedźwiedź i ryczy, roztrzaskując lampy i pogrążając nas w ciemności. Słyszę, jak idzie w moją stronę, jej stalowe palce rozdzierają ściany, ale ja wiem, że już nie żyję. Zamykam oczy i przygotowuję się do zapłaty.

Czuję pociągnięcie za rękaw i zdaję sobie sprawę, że Davis otworzył drzwi celi. Wciąga mnie do środka i przewrcam się na plecy. Widzę, jak Davis stoi w otwartych drzwiach, czeka i patrzy jak potwór przedziera się ku nam.

Nagle zdaję sobie sprawę, że mogę przeżyć, więc wrzeszczę: - Zamknij te cholerne drzwi! - ale on tylko potrząsa głową. krzyczy ponad rykiem i zgrzytem rozrywanego metalu: - Patrz!

Nagle ucichło. Davis dyszy, śmieje się? Bestia wypełnia sobą drzwi, stojąc kilka cali od niego, ociekając krwią, ale ciągle spokojnie. Stoi i patrzy na swoje ręce. Davis szepce: - Nikt by mi nie uwierzył.

Podczołguję się do niego, naprzeciw drzwi. Nigdy nie widziałem tej celi, zimnego miejsca z szeregami półek. Kostnica? - Gdzie jesteśmy, Davis? - Tu ich trzymali. Tych z Zarimana. To zbija mnie z tropu. Czym był Zariman? Ten statek, który nie powrócił? - Davis, co się dzieje?

Davis patrzy na mnie z uśmiechem. - Dzieją się... odwraca się do bestii, teraz ciszej i spokojnie - ... nasze błyskawiczne i wysokie awanse.