Mag

Z pełną władzą nad otaczającym polem magnetycznym, Mag jest ekspertem w manipulacji przeciwnikiem.

Archiwa Warframe - Fragment odprawy po misji:

Siedzieliśmy przypięci, z odbezpieczoną bronią, czekając na przebicie. Czekając na śmierć. Przez mój brudny iluminator widziałem gwiazdy lśniące pomiędzy sylwetkami innych statków - Drzazg ustawionych w kolejce do Kolei Solarnej. Wkrótce miała nas chwycić swoją niezrozumiałą siłą i cisnąć przez pustkę prosto w paszczę naszego wroga.

Patrzyłem, jak statki jeden po drugom zakrzywiają się i znikają. Każdy wypełniony po brzegi zero-technologicznymi żołnierzami, oddychającymi zastałym powietrzem z rękami zaciśniętymi na karabinach wstrząsowych. Każdy wypełniony desperacją płynącą z zagłady. Nasz statek miał być ostatnim, który przekroczy szczelinę. Nasz statek miał specjalny ładunek.

Był w zasadzie pusty. Tylku dziesięciu ludzi jak ja,przypiętych, z najlepszymi zero-technologicznymi kombinezonami i bronią, którą imperium mogło zbudować... i "tym". "To" stało w przejściu, smukła, bezoka, metalowa sylwetka. Tenno w swoim Warframe. Niewyraźnie ludzki, niewyraźnie kobiecy. Czy to był pancerz, czy jakiś ozdobny egzoszkielet potwora żyjącego wewnątrz? Spiąłem się w swojej uprzęży, gdy statek wszedł na kurs ostatniego podejścia. Widziałem, jak Tenno stała beztrosko. Poważna i lśniąca złotem, niepomna sił bezwładności.

Do tej pory nie wierzyłem w Tenno. Duchy, propaganda, skrzywione pozostałości ery pustki. Niemożliwe w rzeczywistości. A jednak była tu we własnej osobie. Imperium w swej desperacji miało zamiar spuścić demony ze smyczy i liczyć na najlepsze. Kogo baliśmy się bardziej, wroga czy tego potwora? Czy z odbezpieczoną bronią mogliśmy mu ufać? Nagle straciło to znaczenie. Nadeszło uderzenie i nasze okna zalała oślepiająca biel. Gdy odzyskaliśmy wzrok, nasz statek być już gdzie indziej, strzaskany i martwy.

Moje płuca były zgniecione, oczy wypełniała śmierć. Fragmenty statku błyszczały jak nocny śnieg. Mroczna, obca, błękitna gwiazda oślepiała nas z tyłu. Niezliczone, członkowane robacze statki zwijały się w świecące dyskietki, falując i spalając żyjących jeszcze, jak ja, żołnierzy. Tam umarłem. Zostałem złapany w R-dysk, miażdżący moje prawe ramie i zamieniający moją krew w ogień. Mój wzrok zmatowiał, dźwięk stał się głuchy i brzęczący. Czułem, jak jedna strona mojej twarzy robi się mokra i obwisła.

Śniłem śmiertelny sen. Widziałem jasny punkt, mknący i kluczący w moim kierunku. Na metalowych zatrzaskach mojego kombinezonu poczułem pociągnięcie w jego stronę. Sięgnęła i podniosłą mnie - lśniąca metalowa bestia, pióropusz złotych skrzydeł unoszący i rozkładający się za nią. Anioł. Wyrwał mnie z mojej śmierci. Owinął mnie swoimi skrzydłami i poczułem jak moje płuca wypełnia powietrze. Jego tarcza pustki lśniła błękitem, obciążona przez wrogi ogień. Poczułem nagłe szarpnięcie przyspieszenia.

Ocknąłem się na podłodze, czując pieczenie spalonego ciała na mojej twarzy i boku. Stała nade mną, bez skrzydeł. Z końca korytarza słychać było trzaski broni. Może misję dało się jeszcze uratować, ale ja już umierałem, więc machnąłem ręką by ją odesłać. Poczułem wciśnięty w moją rękę pistolet, gdy stawiała mnie na nogi.Anioł mnie ocalił, wyciągnął z piekła, ale nie miał zamiaru się nade mną litować. Miałem umrzeć stojąc przy jego boku. Odwróciłem się swoja zdrową stroną w kierunku odgłosu strzałów i podniosłem broń. Skinęła, jej dłoń pulsowała i opływała w starożytne kształty, a w okół mnie zaiskrzył błękit. Potem obróciła się, dobywając ostrza i razem rzuciliśmy się w oczekującą na nas zamieć śmierci i ognia.